علی اکبر زین العابدین
اگر بچه‌ای تکلیف نمی‌نویسد، گیر ندهید، خودش می‌داند و معلمش.
اگر بچه‌ای از خوابِ نازِ صبح بیدار نمی‌شود، خودش می‌داند و ناظمش.
اگر درس نخواند، خودش می‌داند و کارنامه‌اش. به پدر و مادرش مربوط نیست.
به پدر و مادرش این مربوط است که با هم در خانه دعوا نکنند،
تفریحات خارج از سن و سال بچه ایجاد نکنند،
وسط هفته تا دیروقت مهمانی نباشند،
بچه‌شان را کتابفروشی و موزه و پارک ببرند،
در خانه میوه داشته باشند،
با بچه‌شان بازی کنند،
شب‌ها موقع شام همه دور سفره‌ی غذا گفتگو کنند،
با پوست میوه شکل‌های عجیب و غریب درست کنند،
هر از گاهی با معلم‌ِ بچه دیدار کنند،
به بچه یاد دهند توی اتاقش گلدان داشته باشد و هر روز از آن مراقبت کند،
برایش اسباب‌بازی‌هایی بخرند که دستِ بچه ورزیده شود، خودشان هم – بلا نسبت! –
یک وقت‌هایی کتاب بخوانند.
با بچه شوخی کنند، دیوانه‌بازی دربیاورند، ادا و اصول دربیاورند.
هی نگویند: «پول نداریم.»، سر بچه منت نگذارند که برایت فلان و بهمان کرده‌ایم،
حواسشان باشد دوست‌های خوب دور و بر بچه باشد... همین!